Menu witryny
Informacje
ILO - Minecraft
E-OGÓLNIAK
I LO
I LO (ARCHIWUM)
RODO (GDPR)
O szkole Znani absolwenci
| Znani absolwenci |
 |
 |
 |
|
Stanisław Feliks Przybyszewski
Stanisław Feliks Przybyszewski - urodzony 7 maja 1868 roku (ochrzczony zaś cztery dni później) - był dwunastym synem nauczyciela Józefa Przybyszewskiego, drugim zaś potomkiem jego drugiej żony, Doroty (z domu Grąbczewskiej), dawnej guwernantki we dworku w Łękocinie. Przyszły pisarz urodził się na Kujawach, we wsi Łojewo, położonej niedaleko Inowrocławia. Matka dbała nie tylko o rozwój intelektualny, ale także duchowy synów; to ona pierwsza uczyła małego Stasia grać na fortepianie, ona podsuwała mu ciekawe, jej zdaniem, książki do przeczytania. Niezbyt zadowolony z nadmiernej opieki matki nad dziećmi był jednak ojciec; przekonany o nazbyt pobłażliwym stosunku swej żony do synów, a już na pewno w stosunku do Stasia, Józef postanowił posłać go do gimnazjum w Toruniu. Tam Stach spędził ponad trzy lata (od kwietnia 1881 do sierpnia 1884 roku), zaliczając przy tym kolejne etapy nauki (kwintę, kwartę i pierwszą połowę tercji). Że nie uczył się najlepiej, to pewne; że mógł wpaść w złe towarzystwo - całkiem prawdopodobne. W każdym razie cierpliwość ojcowska wreszcie się skończyła. W głowie Józefa powstał pomysł przeniesienia syna do Wągrowca. Argumentów "za" było co najmniej kilka. Bliskość rodziny, która mogłaby mieć niesfornego krewnego cały czas "na oku" i - związane z prowincjonalnością miasteczka - przekonanie o mniejszej liczbie pokus, czyhających na dorastającego chłopca. Do Wągrowca Stach przeniósł się - a raczej został przez ojca przeniesiony - 18 sierpnia 1884 roku. Czekały go jeszcze ponad cztery lata nauki w gimnazjum (dokończyć bowiem musiał II połowę tercji oraz zaliczyć dwie sekundy i dwie primy). Z początku zamieszkał w należącej niegdyś do dziadka Michała, a wtedy już do jednego z przyrodnich braci ojca, "Ameryce". Na krótko jednak; folwark nazbyt oddalony był od centrum Wągrowca, poza tym młodzianowi niezbyt odpowiadała kuratela krewnych. Przeniósł się więc do pensjonatu pań Degórskiej i Duszyńskiej (przy ul. Ks. Wujka 1), a następnie na poddasze - należącego do pana Kąkolewskiego - domu przy ul. Targowej 1, gdzie mieszkał najprawdopodobniej aż do ostatnich dni swego pobytu w Wągrowcu. Stać go było na mieszkanie z dala, chociaż wciąż blisko, rodziny, bowiem - począwszy od roku 1885 - otrzymywał stypendium finansowane przez poznańskie Towarzystwo im. Karola Marcinkowskiego (a trzeba jeszcze wiedzieć, że dodatkowo dorabiał sobie ucząc gry na pianinie). Wolne dni i święta spędzał głównie w gronie znajomych; sporo podróżował po regionie, korzystając z nader częstych zaproszeń swoich gimnazjalnych kolegów. Bywał w dworach ziemiańskich, gdzie dane mu było przeżywać pierwsze miłości. Nauka nie szła mu najlepiej; oceny miał raczej średnie i mierne, a z greki, matematyki i przyrody wręcz niedostateczne. Ratowała go dobra znajomość literatury polskiej, zdolności muzyczne i plastyczne oraz, rzecz wówczas nie bez znaczenia, płynność w posługiwaniu się językiem zaborcy. W roku 1885 zdobył rozgłos, kiedy okazało się, że setka wykonanych przezeń rysunków - obrazujących wykopaliska archeologiczne prowadzone w powiecie wągrowieckim - wydrukowano w jednym z niemieckich czasopism naukowych. Nie da się tego jednak w żaden sposób porównać z sukcesem, jaki odniósł trzy lata później podczas koncertu, który odbył się w gimnazjalnej auli, a stanowił popis artystyczny uczniów starszych klas. W obecności miejskich notabli Stach grał Chopina i Liszta, a nawet - ośmielony aplauzem publiczności - własną kompozycję. Koncert zakończył się triumfem dwudziestoletniego wówczas Przybyszewskiego. Zachwycony wirtuozerią młodego pianisty był nawet, sprawujący wówczas władzę w powiecie, landrat von Unruch, który w prezencie obdarował Stacha zimowym paltem. Jakże ogromne musiało być jego zdziwienie, gdy "krnąbrny Polaczek" odesłał mu ów prezent. Kiedy Przybyszewski zdał maturę, wybył z Wągrowca (jedne źródła - biografia autorstwa Stanisława Helsztyńskiego podają, że stało się to 28 lutego 1889 roku, inne - Krystyna Kolińska w książce "Stachu - jego kobiety, jego dzieci" - że dopiero 10 kwietnia). Z niezbyt imponującymi ocenami na świadectwie maturalnym - ruszył w świat - do Berlina, gdzie - z konieczności poniekąd - rozpoczął studia architektoniczne. Co parę miesięcy wracał jednak w rodzinne strony. Przebywał np. parę dni w Wągrowcu wiosną 1890 roku. Stach Przybyszewski pożegnał się z tym światem 23 listopada 1927 roku w Jarontach. Ile razy był jeszcze przed śmiercią w Wągrowcu? Czy odwiedził groby rodziców, by "duszę swą odnowić"? Na pewno, tym bardziej że w latach 20-tych bywał w Wielkopolsce, przez krótki okres czasu (na przełomie 1919/20 roku) mieszkając nawet w Poznaniu. A stamtąd do Wągrowca zaledwie sześćdziesiąt kilometrów.... Jako pisarz - związany początkowo z ruchem socjalist. (1892-93 red. nacz. berlińskiej ?Gazety Robotniczej"), 1889-98 działał w środowisku europejskiej bohemy, gł. w Berlinie i Norwegii (ożeniony z norweską pianistką Dagny Juel), zdobywając rozgłos twórczością w języku niem. (programowy esej Z psychologii jednostki twórczej 1892, pełny przekład pol. 1966); jako red. 1898-1900 krakowskiego ?Życia" stał się czołowym twórcą programu Młodej Polski (manifest Confiteor 1899) oraz przywódcą i inspiratorem krakowskiego środowiska literackiego, następnie był współinicjatorem ekspresjonizmu (1917 teksty programowe w poznańskim piśmie ?Zdrój"); głosił program wyzwolenia sztuki od zobowiązań społ.-wychowawczych na rzecz nieskrępowanej ekspresji indywiduum twórcy; głównym motywem twórczości Przybyszewskiego stał się konflikt irracjonalnej potęgi płci z prawem moralnym i sumieniem; liryczne poematy prozą (Z cyklu Wigilii 1895, wyd. pol. 1899; Androgyne 1900), powieści z elementami autobiografii (trylogia Homo sapiens 1895-96, wyd. pol. 1901), dramaty (cykl Taniec miłości i śmierci 1900, Śnieg 1903); ponadto studium O dramacie i scenie (1905), pamiętnik Moi współcześni (t. 1-2 1926-30), korespondencja (Listy, t. 1-3 1937-54); Wybór pism (1966).
Ks. kan. Stanisław Kubski
Stanisław Kubski urodził się 13 sierpnia 1876 roku we wsi Książ pod Strzelnem w ubogiej rodzinie. Uczęszczał do znanego z polskich tradycji gimnazjum w Trzemesznie, później w Inowrocławiu oraz w Wągrowcu, gdzie złożył egzamin dojrzałości, w roku 1897. Następnie wstąpił do seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 listopada 1900 roku. Pracę duszpasterską rozpoczął jako wikariusz w Śremie. Mocno zaangażował się w pracę społeczną, polityczną, walczył o przywrócenie języka ojczystego w nauczaniu religii. W 1910 objął obowiązki proboszcza w Gnieźnie, najpierw u św. Wawrzyńca, a później w farze. W czasie powstania wielkopolskiego wchodził w skład Miejskiej Rady Ludowej w Gnieźnie. Podczas wojny bolszewickiej w latach 1919 - 1922 był kapelanem wojska polskiego. Następnie los rzucił go do Inowrocławia. Będąc proboszczem w kościele Najświętszej Maryi Panny prowadził duszpasterstwo dzieci, młodzieży - zwłaszcza ubogiej, inteligencji, robotników i rzemieślników. Hitlerowcy zaaresztowali ks. Kubskiego 8 września 1939r. Początkowo przewieziono go do Piły, stamtąd do Dachau, a następnie do Buchenwaldu. 8 grudnia 1940 r. przewieziono go z innymi księżmi polskimi do obozu koncentracyjnego w Dachau (nr obozowy 21878). Jako starszy wiekiem z trudem znosił ciężkie warunki obozowe. Zapamiętano go, jak na barłogu odmawiał różaniec trzymając w ręku kawałek sznurka z zaplecionymi supłami. W maju 1942 r. został włączony do tzw. Transportu inwalidów. Oznaczało to wyrok śmierci. Zagazowany został w Hartheim pod Linzem w Austrii 18 maja 1942 r. 13 czerwca 1999 r. w Warszawie papież Jan Paweł II ogłosił ks. Stanisława Kubskiego błogosławionym.
Zbigniew Orywał
Zbigniew Orywał urodził się w roku 1930 w Kępnie; niespełna dwa lata później na świat przyszedł jego brat Alojzy. W roku 1932 rodzina Orywałów przeprowadziła się do Wągrowca, dokąd sprowadzili się - mieszkający do tej pory w Niemczech - dziadkowie pana Zbigniewa ze strony matki. Wszyscy zamieszkali przy ul. Rogozińskiej. W roku 1936 Zbigniew rozpoczął naukę w Szkole Ćwiczeń (mieszczącej się w budynku obecnego Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych nr 2 przy ul. Kościuszki) - przerwał ją wybuch II wojny światowej. Podczas okupacji przez dwa lata uczęszczał do niemieckiej szkoły podstawowej w Przysieczynie. W kwietniu 1945 roku Zbigniew Orywał podejmuje naukę w Gimnazjum, a następnie w Liceum Ogólnokształcącym w Wągrowcu; egzamin dojrzałości zdaje w roku 1950. Trzy lata później zostaje absolwentem Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego przy Akademii Medycznej w Poznaniu.
Reprezentacja siatkówki z 1949, Zbigniew Orywał drugi od lewej (pierwsza fotografia)
oraz mieszana reprezentacja gimnazjum w piłce koszykowej z 1950 roku (druga fotografia)
W 1954 roku Orywał oficjalnie debiutuje w kadrze polskich lekkoatletów w trójmeczu Polska-Belgia-NRD w Krakowie. W roku następnym podczas Memoriału im. Janusza Kusocińskiego postanawia poświęcić się tylko i wyłącznie biegom średniodystansowym. Po przełomie październikowym 1956 roku Orywał - już Mistrz Polski w biegu na 800 m - po raz pierwszy otrzymuje zezwolenie na wyjazd na zawody sportowe poza granicami PRL-u. Podczas mityngu w Brukseli zajmuje III miejsce w biegu na swoim koronnym wówczas dystansie. W roku 1958 Zbigniew Orywał zdobywa tytuł Halowego Mistrza USA w biegu na 1000 jardów; w tym samym roku podczas meczu lekkoatletycznego Polska-USA - rozgrywanego na stadionie X-lecia w Warszawie przy dopingu 100-tysięcznej widowni - pokonuje biegaczy amerykańskich. W styczniu 1959 roku ponownie zostaje mistrzem Stanów Zjednoczonych. Wygrywa również bieg na 1 milę podczas największego europejskiego mityngu lekkoatletycznego Weltklasse w Zurichu. W roku 1961 - po niezbyt udanym starcie na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie - kończy karierę zawodniczą; zostaje trenerem lekkoatletów Warty, a następnie Olimpii Poznań. W tym samym czasie rozpoczyna współpracę z kadrą narodową. Przygotowuje biegaczy reprezentujących Polskę podczas letnich igrzysk w Monachium (1972), Melbourne (1976) oraz Moskwie (1980). W sierpniu 1982 Zbigniew Orywał wyjeżdża do Irlandii, gdzie przez 18 lat pełni funkcję trenera biegaczy (także ?przełajowców"). Kiedy opuszcza Zieloną Wyspę po igrzyskach w Sydney, otrzymuje statuetkę TRENERA ROKU 2000 (Coaches Of The Year - Award 2000).
Bieg na 1000 metrów w fińskim Turku, Orywał drugi Najważniejsze starty Zbigniewa Orywała: 1949 - dwukrotny mistrz Polski w sztafecie 3 x 1000 m - w hali (Przemyśl) i na świeżym powietrzu (Wrocław) Najważniejsze starty wychowanków Zbigniewa Orywała 1976 - srebrny medal dla Bronisława Malinowskiego w biegu na 3000 m z przeszkodami podczas XXI Igrzysk Olimpijskich (Montreal - Kanada)
Jan Soldenhoff-Zdrojewski
Na liście absolwentów wągrowieckiego Liceum Ogólnokształcącego z roku 1952 pod numerem 860 widnieje nazwisko Jana Soldenhoffa. Jedynie wtajemniczeni - jego szkolni koledzy bądź ich bliscy znajomi - wiedzą, że po zakończeniu nauki dziewiętnastoletni Jan wyemigrował z Wągrowca już na stałe. Swoje niemiecko brzmiące nazwisko zmienił na polskie i rozpoczął karierę... aktorską. Jan Soldenhoff urodził się 9 czerwca 1933 roku w Warszawie. Jego ojciec był w prostej linii potomkiem kurlandzkiej szlachty - stąd to z niemiecka brzmiące nazwisko. Do gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Wągrowcu trafił najprawdopodobniej w roku 1950. W Wągrowcu zamieszkał u państwa Kozaków przy ul. Opackiej. Głową domu był Michał Kozak, nauczyciel wychowania fizycznego w LO (m viagra price in india.in. pierwszy trener Zbigniewa Orywała), natomiast jego syn Maciej uczęszczał do ?ogólniaka" w tym samym, co Soldenhoff, roczniku. - Jan był typowym humanistą, pisał wiersze, wspaniale recytował. Poza tym był bardzo koleżeński. W ogóle stanowiliśmy niezwykle zgraną paczkę - wspomina pani Mirosława. Egzamin dojrzałości zdał Soldenhoff bez problemu, co wcale nie należało wówczas do porządku dziennego. O zdaniu matury decydowała bowiem - poza obiektywną wiedzą ucznia - akceptacja Komitetu Miejskiego PZPR. Przeciwko Soldenhoffowi działacze partyjni nic widocznie nie mieli. Tym większym zatem zaskoczeniem były i dla jego szkolnych kolegów, i grona pedagogicznego wydarzenia, do jakich doszło w szkole podczas balu maturalnego. - Jan został z tego balu w sposób bardzo dyskretny po prostu zabrany. Domyślaliśmy się jedynie, że go aresztowano - dodaje pani Mirosława. Ale kto to uczynił i za co? Ślady prowadziły do Urzędu Bezpieczeństwa... Więcej już Soldenhoffa pani Mirosława nie widziała. Dopiero po kilku dobrych latach otrzymała wiadomość od swojej siostry, która również ukończyła wągrowiecki ?ogólniak" w roku 1952, żeby oglądać zrealizowany przez łódzki ośrodek telewizji spektakl teatralny, ponieważ zagra w nim Jan. - Siostra uprzedziła mnie jednak, abym się nie zdziwiła, gdyż wystąpi on pod nazwiskiem Zdrojewski... - Dlaczego je zmienił? Można się domyślać, że miało to związek z wcześniejszymi wydarzeniami, które swój, na szczęście nie tragiczny, finał znalazły podczas balu maturalnego. Tajemnicę tamtego aresztowania wyjaśnił dopiero syn aktora, znany poeta - do dzisiaj zresztą mieszkający w Łodzi - Tomasz Soldenhoff. - W Liceum prowadził Koło Dramatyczne. Opowiadał mi wiele lat później, że kiedy on i inni członkowie Koła omawiali i uczyli się tekstów z ?Dziadów" Adama Mickiewicza, przygotowując przedstawienie, jeden z kolegów szkolnych poinformował o tym Urząd Bezpieczeństwa. Po prostu doniósł na ojca, że on i młodzież z Koła prowadzą działalność antypaństwową. Dlatego wkrótce, z balu maturalnego, ojciec został zabrany przez UB. Po przesłuchaniach oraz bardzo krótkim i bardzo niesprawiedliwym procesie, sąd skazał go niesłusznie na rok więzienia. Karę tę odbył w ciężkich warunkach w więzieniu w Ełku - wspomina wydarzenia sprzed pięćdziesięciu lat syn Jana. Po opuszczeniu więzienia Soldenhoff przyjął nazwisko panieńskie swojej matki i odtąd, aż do śmierci, nazywał się Zdrojewski. Do Wągrowca już nie wrócił, mimo że ożenił się z kobietą poznaną w Wągrowcu - Krystyną Domina (także widnieje wśród absolwentów LO rocznika 1952). - Trudno powiedzieć, aby już w szkole ze sobą ?chodzili". Tworzyliśmy wtedy zgraną ?paczkę", młodzi nie umawiali się, jak dzisiaj, na randki parkami. Przypominam sobie jednak, że później, gdy już Jan zniknął, Krysia wysyłała gdzieś paczki - pewnie do niego! - Mieli dwóch synów. - Był pracowitym, niezwykle utalentowanym, niepowtarzalnym, oryginalnym, cenionym i lubianym aktorem i pedagogiem, zaangażowanym w swoją pracę zawodową i społeczną, ofiarnym i kochającym sztukę i ludzi, którym zawsze bardzo chętnie i z oddaniem pomagał. Był szanowany i lubiany przez młodzież i kolegów. Jako ojciec był niezastąpiony, wspaniały, wzorowy. Odznaczał się wielką miłością - dodaje syn Tomasz. W ubiegłym roku zorganizowany został w LO zjazd absolwentów szkoły z rocznika 1952. - Niestety, Jan nie dożył. O jego śmierci dowiedzieliśmy się właśnie krótko przed zjazdem, kiedy próbowaliśmy się z nim skontaktować, aby wysłać zaproszenie - stwierdza ze smutkiem szkolna koleżanka, Mirosława Nowak. Kariera aktorska ?Jacha" jest już dobrze znana. Egzamin zdał eksternistycznie w roku 1957. W kinie zadebiutował - już pod nazwiskiem Zdrojewski - w ?Ludziach z pociągu" Kazimierza Kutza. Grywał głównie w łódzkich teatrach: im. Stefana Jaracza oraz Nowym (najważniejsze role to: postaci tytułowe w ?Kordianie" Juliusza Słowackiego, ?Hamlecie" Williama Szekspira, ?Prometeuszu w okowach" Ajschylosa, Chopina w ?Lecie w Nohant" Jarosława Iwaszkiewicza, ?Pamiętniku intymnym" Jana Lechonia, ?Siódmym Aniele" Zbigniewa Herberta i ?Operetce" Witolda Gombrowicza). W roku 1973 związał się na stałe z ?filmówką", czyli Państwową Wyższą Szkołą Filmową, Telewizyjną i Teatralną w Łodzi, na Wydziale Aktorskim której wykładał; trzynaście lat później został nawet jego dziekanem i stanowisko to piastował przez cztery lata (do 1980 roku). W telewizji oglądać można go było przede wszystkim w rolach epizodycznych w serialach: ?Stawce większej niż życie" (odcinek zatytułowany ?Spotkanie", w którym zagrał polskiego kapitana; 1967), ?Przygodach pana Michała" (przemknął przez cztery odcinki, wcielając się w rolę jednego z wiernych żołnierzy pułkownika Wołodyjowskiego; 1969), ?Zaklętym dworze" (w odcinku pt. ?Marzyciel i awanturnik" był jednym z gości na przyjęciu wydanym przez hrabiego Żwirskiego; 1976), ?Rodzinie Połanieckich" (gdzie był jednym z urzędników w firmie głównego bohatera Stacha Połanieckiego; 1978).
Z filmów kinowych warto wymienić: ?Poznańskie słowiki" (1965), w którym partnerował Janowi Machulskiemu; oparte na kryminalnej powieści Stanisława Lema ?Śledztwo" Marka Piestraka (1973), gdzie wcielił się w postać syna pastora; opowiadający o zamordowaniu Gabriela Narutowicza obraz ?Śmierć prezydenta" Jerzego Kawalerowicza (1977), w którym zagrał sekretarza prezydenta; ?Był jazz" Feliksa Falka (1981), gdzie można go obejrzeć w roli wykładowcy w konserwatorium; historyczny, oparty na prozie Józefa Hena, obraz Ryszarda Bera o kanclerzu Zamojskim ?Żelazną ręką" (1989). Po roli w tym filmie na długich jedenaście lat zniknął z ekranu; pojawił się na nim ponownie dopiero w kręconym na potrzeby stacji TVN serialu stworzonym przez Macieja Wojtyszkę - ?Miasteczko" (2000-01). Powrót ów mógł mieć swój ciąg dalszy. Mógł, gdyby nie śmierć Zdrojewskiego 12 lipca 2001 roku. Niezwykle zasłużonego dla Łodzi aktora pochowano na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Smutnej. - Przez swoje trudne, pracowite i ofiarne, pełne poświęcenia i Bożej miłości życie, uświęcił siebie i pomógł wielu innym ludziom rozwinąć się i swoją duchowość oraz talenty. Uczył ludzi kochać Boga i bliźnich, przyrodę, kulturę i sztukę. Uczył miłości i szacunku dla bliźnich, dla świata wartości duchowych i materialnych, w tych bardzo nieraz ciężkich i trudnych czasach, w jakich żyli - podsumował życie swego ojca syn Tomasz. Dla nas, mieszkańców Wągrowca, najważniejszy jest fakt, iż - choć krótko - tak wybitny człowiek związany był z naszym miastem. Szkoda jedynie, iż ?autorem" donosu, który kosztował go wolność, także był wągrowczanin...
Prof. zw. dr hab. Anna Wolff-Powęska
Anna Wolff-Powęska jest absolwentem z 1959 roku. Obecnie jest pracownikiem naukowym Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Prof. zw. dr hab. Tadeusz Stryjakiewicz
Tadeusz Stryjakiewicz, absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Wągrowcu z roku 1973, jest pracownikiem naukowym Wydziału Nauk Geograficznych i Geologicznych, kierownikiem Zakładu Polityki Regionalnej i Integracji Europejskiej w Instytucie Geografii Społeczno-Ekonomicznej i Gospodarki Przestrzennej UAM w Poznaniu.
Sebastian Konrad
Sebastian Konrad ukończył liceum w 1990 roku. Od 1994 roku jest aktorem Teatru Dramatycznego w Warszawie.
Sebastian Grek .
Sebastian Grek, absolwent z roku 1991, w latach 1996-98 występował w Tarnowskim Teatrze im. Solskiego, w latach 1998-2000 oraz 2003-2007 w Teatrze Polskim w Poznaniu.
Artur Siódmiak
Artur Siódmiak, absolwent z roku 1994, reprezentant Polski w piłce ręcznej (1998-2011), grał na pozycji kołowego. Ostatnio występował w barwach klubu TuS Nettelstedt-Lübbecke w Niemczech. Kariera seniorska
Najważniejsze sukcesy Artura Siódmiaka: 2000 - Puchar Polski - 1. miejsce (Wybrzeże Gdańsk) 5 lutego 2007 został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Złotym Krzyżem Zasługi.
Prof. zw. dr hab. n.med. Krystian Żołyński
     Urodził się 24.06.1946 roku w Runowie powiat wągrowiecki. Liceum Ogólnokształcące ukończył w Wągrowcu w 1964 roku. W roku 1965 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi, które ukończył w roku 1971 jako prymus.
Po rocznym stażu podyplomowym w Szpitalu Klinicznym WAM w Łodzi w roku 1972 został zatrudniony jako asystent w Klinice Chirurgii Urazowej i Ortopedii WAM. W klinice przeszedł wszystkie szczeble kariery zawodowej i naukowej od asystenta do Kierownika Kliniki i od roku 1998 także Komendanta Instytutu Chirurgii WAM. W październiku 2002 roku, po rozwiązaniu Wojskowej Akademii Medycznej i utworzeniu Uniwersytetu Medycznego został zatrudniony na etacie Kierownika Kliniki Ortopedii z Oddziałem Rehabilitacji Pourazowej Wydziału Fizjoterapii (obecnie Wydział Wojskowo-Lekarski), a następnie Kierownika Kliniki Ortopedii i Traumatologii i Katedry Ortopedii, Traumatologii Rehabilitacji Pourazowej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, gdzie pracował nieprzerwanie do lutego 2015r. Wyszkolił 7 lekarzy na I° z ortopedii i traumatologii narządu ruchu oraz 9 na II° specjalizacji. Jest promotorem 80 zakończonych przewodów doktorskich, kolejnych 10 doktorantów realizuje przewody doktorskie pod Jego kierunkiem. Był Redaktorem Naczelnym i Członkiem Rady Naukowej 2 czasopism specjalistycznych: Kwartalnik Ortopedyczny oraz Przegląd Wojskowo-Medyczny. Obecnie jest Redaktorem Naczelnym jednego czasopisma ? ?Kwartalnik Ortopedyczny" Był recenzentem 130 przewodów doktorskich, 6 przewodów habilitacyjnych, 6 kandydatów do tytułu profesora nauk medycznych oraz recenzentem dorobku naukowego do tytułu Doktora Honoris Causa uczelni 2 profesorów. Był opiekunem 9 zakończonych prac magisterskich studentów WAM z kierunku Promocja Zdrowia i 37 zakończonych na Wydziale Fizjoterapii oraz jest opiekunem kolejnych 5 będących w trakcie realizacji na Wydziale Wojskowo ? Lekarskim Oddziału Fizjoterapii U.M. Dorobek naukowy obejmuje 141 prace oryginalne, 112 referatów oraz komunikatów przedstawianych na zjazdach i sympozjach naukowych w kraju. Ponadto był współautorem 31 referatów naukowych przedstawianych na zjazdach i konferencjach naukowych międzynarodowych poza granicami kraju. Jest współautorem wydanych 4 skryptów naukowych dla lekarzy i studentów medycyny.
Prof. dr hab. n. med. Piotr Przybyłowski
Urodził się w 1967 r. w Wągrowcu, absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Wągrowcu z roku 1986. W 1992 roku ukończył Akademię Medyczną w Poznaniu, uzyskując tytuł lekarza. W 1993 r. rozpoczął pracę w Kolejowym Szpitalu Chorób Płuc i Gruźlicy w Chodzieży. Od 1994 r. pracuje w Klinice Chirurgii Serca, Naczyń i Transplantologii UJ, Collegium Medicum. W latach 1996-1998 i 2000-2001 przebywał na stypendium w Texas Heart Institute /St. Luke's Episcopal Hospital i University of Texas Medical School w Houston USA. Po powrocie z USA w 2000 r. uzyskał specjalizację z zakresu kardiochirurgii, a w 2003 r. w zakresie transplantologii klinicznej. Od 2003 r. zasiada w zarządzie Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego. Od 2007 r. pełni funkcję Konsultanta Wojewódzkiego w zakresie transplantologii klinicznej. W latach 2011-2015 był Sekretarzem Generalnym PTT, zaś w 2015 r. został wybrany prezesem elektem Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego. Wykładał na uniwersytetach w: Houston, Filadelfii, Lubljanie, Berlinie, Belgradzie i Hangzhou. Do jego głównych obszarów zainteresowań naukowych zalicza się: zagadnienia transplantacji serca oraz ocena powikłań i wyników odległych. Był organizatorem wielu zjazdów naukowych o międzynarodowym znaczeniu. Autor ponad siedemdziesięciu prac oryginalnych, prac poglądowych oraz wielu rozdziałów w podręcznikach. W 2019 roku prof. Piotr Przybyłowski otrzymał tytuł honorowego Obywatela Miasta Wągrowca. |
DZISIAJ
110. dzień roku, 16. tydzień
do końca roku: 256 dni
rok przestępny, czas letni
strefa czasowa: CEST, UTC+02:00
znak zodiaku: baranImieniny:
Adolfa, Tymona, Leona
Święta:
DZIEŃ CZOSNKU
DZIEŃ ROWEROWY
Bezlitosny licznik czasu
| : | : | : | |||||||||
| DNI | GODZ. | MIN. | SEK. | ||||||||
| Liczba sekund: | |||||||||||
Wydarzenia
HIT 2021
RANKING PERSPEKTYW
DZIENNIK ELEKTRONICZNY
BIULETYN INFORMACJI PUBLICZNEJ
Uczelnie wyższe - współpraca
Odwiedziny on-line
250 gości
 | Dzisiaj | 533 |
 | Wczoraj | 24030 |
 | Tydzień | 75339 |
 | Miesiąc | 115609 |
 | Razem | 11912179 |
 | Unikatowych | 4597995 |
 | Dzienny rekord wejść 2016-11-19 | 33504 |
Nieznany
Nieznany
Unknown BotTwój IP: 3.138.172.0
Sondy
Nasze udziały
Zaprzyjaźnione strony
